The photos and texts here are part of the final results of a research project that will be published as part of the upcoming book Performing Resilience: Intersectionality and Agonistic Solidarity for Another Turkey, edited by Deniz Başar, Eylem Ejder, Pieter Verstraete. An early draft of this research was presented in the online conference named Theatres of Resilience: Navigating Censorship, Gender, Intersectionality in Turkey on 6 July 2022, organized by the same editorial team during the development of the book project. 

Burada yer alan fotoğraf ve metinler, editörlüğünü Deniz Başar, Eylem Ejder ve Pieter Verstraete’nin üstlendiği Performing Resilience: Intersectionality and Agonistic Solidarity for Another Turkey (Direnişi Harekete Dökmek: Başka bir Türkiye için Kesişimsellik ve Çelişkiye Açık Dayanışma) kitabının bir parçası olarak yayınlanacak bir araştırma projesinin nihai sonuçlarının bir parçasıdır. Bu araştırmanın ilk taslağı, kitap projesinin geliştirilmesi sırasında aynı editör ekibi tarafından 6 Temmuz 2022’de düzenlenen Theatres of Resilience: Navigating Censorship, Gender, Intersectionality in Turkey (Direnişin Tiyatroları: Türkiye’de Sansür, Cinsiyet, Kesişimsellik Eksenlerinde Yön Bulmak) adlı çevrimiçi konferansta sunuldu.

Our chapter speaks to the broader themes of neoliberalism, precarization, and solidarity; for which we will investigate how young talent without regular funding create art through their own means of solidarity and also negotiate the challenges of the urban space and socio-political tensions ingrained in the neighbourhoods that they create their works in. Our case study for this chapter is Çıplak Ayaklar Kumpanyası (The Barefeet Troupe), which is one of the first modern dance companies in Turkey. Here we argue that The Barefeet Troupe’s studio’s spatial dynamics are structurally informing their choreographic processes. We focus on this dynamic – as an urban planner and a performance scholar – to archive and analyze the foundations of place-making within the urban context; and its influences, echoes, subconscious continuities that bleeds into the dance practice itself.  

The studio/performance space of Çıplak Ayaklar Kumpanyası is set up in the Tophane neighbourhood of Beyoğlu, which has a notorious reputation of lynching attacks on art galleries in the past decade, along with cases like conservative newspapers targetting theatre artists who work in the neighbourhood, such as the 2009 targettings on Kumbaracı50 Theatre for hosting the biriken group’s play (written by Özen Yula) Lick But Don’t Swallow. Today, the acts of violence against artists by particularly the male locals of the surrounding neighbourhoods are motivated mainly by two things: a class-based rage fed by the anxieties of urban gentrification, and a socio-politically supported conservative rage against different lifestyles. Which is why at the moments of large-scale social raptures such as Gezi Park Protests in summer of 2013, the ensemble of The Barefeet Troupe temporarily became open targets, but despite all, continued their artistic life in the neighbourhood to this day.

Bu çalışma neoliberalizm, güvencesizlik ve dayanışma ağları gibi geniş temalara değiniyor. Bunu yaparken de genç sanatçıların düzenli finansal destekleri olmadan kendi dayanışma araçlarıyla nasıl sanat yarattıklarını araştırıyor. Aynı zamanda bu sanatçıların güvencesiz kentsel mekanın getirdiği zorluklar ile nasıl başa çıktığını ve eserlerini ürettikleri mahallelerde köklenmiş sosyo-politik gerilimleri nasıl işlerine yansıttıklarını inceliyor. Bu bölüm için örneğimiz Türkiye’nin ilk modern dans topluluklarından biri olan Çıplak Ayaklar Kumpanyası’dır. Çalışmamız kapsamında Çıplak Ayaklar Kumpanyası stüdyosunun mahalle ve fiziksel mekan ile tanımlanan dinamiklerinin yapısal olarak koreografik süreçlerini şekillendirdiğini savunuyoruz. Bir şehir planlamacısı ve performans uzmanı olarak, kentsel bağlamda özgün bir sanat kolektifine yer açma süreçlerini arşivlemek ve analiz etmek için bu mahalle-ilişkisellik-koreografik süreç üçgenine odaklanıyoruz; ve yaşam pratiklerinin dans pratiğine sızan etkilerini, yankılarını, bilinçaltı sürekliliklerini okumaya çalışıyoruz.

Çıplak Ayaklar Kumpanyası’nın performans-atölye alanı, son 10 yılda sanat galerilerine yönelik linç saldırıları ve muhafazakar gazetelerin mahallede çalışan tiyatro sanatçılarını hedef alması (2009’da Kumbaracı50 Tiyatrosu’da biriken grubunun Özen Yula’nın yazdığı Yala Ama Yutma adlı oyununa ev sahipliği yaptığı vakada olduğu gibi) gibi durumların yaşandığı Beyoğlu’nun Tophane semtinde yer almakta. Bugün, özellikle çevre mahallelerde oturan erkeklerin sanatçılara yönelik şiddet eylemleri temelde iki şeyden kaynaklanıyor: Kentsel soylulaştırma kaygılarından beslenen sınıf temelli bir öfke ve farklı yaşam tarzlarına karşı sosyo-politik olarak desteklenen muhafazakar öfke. Bu nedenle 2013 yazında Gezi Parkı Eylemleri gibi büyük toplumsal duygu patlamalarının yaşandığı zamanlarda, Çıplak Ayaklar topluluğu geçici olarak mahallede açık hedef haline gelmiş, fakat her şeye rağmen mahalledeki sanat yaşamını bugüne kadar sürdürmeyi başarmıştır. 

The Çıplak Ayaklar Kumpanyası’s studio/performance space is located in Beyoğlu district’s Tophane quarter, within the particular neighbourhood of Firuzağa. The studio is not mentioned even in the latest data collections of İstanbul Metropolitan Municipality as an arts and culture space; which locates the troupe in a visibly precarious set of relationships in relation to local authorities. This precarity – established due to both the ambiguous status of the studio space in relation to the city development plans, and also because of the masculinist /conservative tensions within the neighbourhood – keeps the performance-workshop space of the troupe as an underground art creation center despite its committed community of followers and supporters since 2007. 

For the purposes of this article we interviewed Mihran Tomasyan, one of the main founders of the group; and conducted spatial analysis through mapping the information Tomasyan provided us and also conducted photo-analysis based on the photos of Çetin Ergand. What we will share here is snippets of our work, through the mapping of Tomasyan’s interview and Çetin Ergand’s photos, which we pair with quotes from influential studies that guided our analysis. 

Çıplak Ayaklar Kumpanyası’nın performans-atölye alanı Beyoğlu ilçesinin Tophane semtinin Firuzağa mahallesinde yer alıyor. Stüdyonun, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin son veri derlemelerinde bile bir kültür-sanat alanı olarak adı geçmiyor; bu da kolektifi yerel otoritelerle ilişkilerinde gözle görülür derecede güvencesiz bir konuma yerleştiriyor. Hem stüdyo mekânının şehir imar planlarına göre muğlak statüsünden, hem de mahalle içindeki eril/muhafazakar gerilimlerden kaynaklanan bu güvencesizlik, topluluğun performans-atölye mekânını neredeyse underground(/yeraltı) bir sanat yaratım merkezi haline getiriyor. Bu durum 2007’den bu yana topluluğun istikrarlı bir takipçi ve destekçi kitlesi olmasına rağmen böyle devam etmekte. 

Bu yazının amacı doğrultusunda grubun ana kurucularından Mihran Tomasyan’la bir röportaj gerçekleştirdik; Tomasyan’ın bize sağladığı bilgileri haritalandırarak mekansal analizler yaptık, bunun yanı sıra Çetin Ergand’ın fotoğraflarına dayanarak mekanla ilgili foto-analizler yaptık. Burada size sunacaklarımız çalışmamızın bir bölümü: Tomasyan’ın röportajı üzerinden yaptığımız harita çalışması, Çetin Ergand’ın fotoğrafları, ve çalışmamıza yön veren dans çalışmaları alanındaki alıntılar.